کاش خورشیدی و ابر و آسمانی مانده باشد

برگ زردی از پس باد خزانی، مانده باشد

در دلت از خاطرات روزهای رفته، گاهی

قدر یک "یادش بخیر" از من نشانی مانده باشد

با تو می گویم زمانی قصه های غصه هایم

داغ ها در سینه دارم ، گر زمانی مانده باشد

خوب خواندم درس دل دادن ، اگر یک بار دیگر

فرصتی ، وقتی برای امتحانی مانده باشد

نیست باکم از بلا ، پایان راهم گر تو باشی

می روم تا کربلا  گر نوحه خوانی مانده باشد

خوان به خوان عشق را با شوق دیدارت گذشتم

می شوم رستم اگر هم یک دو خوانی مانده باشد

بار دیگر کاش لب های تو را خندان ببینم

قدر یک لبخند هم در من توانی مانده باشد

دوست دارم سر به دامان تو بگذارم دمی را

کز تمام زندگانی من آنی مانده باشد

کاش وقتی باز می گردی ، برای خیر مقدم

در تن بیمار آدم ، نیمه جانی مانده باشد

می نویسم دردهایم را مگر روزی بخوانی

همدلی گر نیست ، شاید همزبانی، مانده باشد

تا بفهمد درد پنهان مرا ای کاش جایی

حرف اهل دل شناسی ، نکته دانی مانده باشد

کسی در سینه دارد می زند طبل عزا امشب

مگر شمر نگاهت کرد، قصد قلب ما امشب

میان قتلگاهم با دل صد پاره افتاده

نشسته سوگوار من غریب و آشنا امشب

نمی تابد بر این ویرانه از امیّد سوسویی

ندارد دور خود پروانه ، شمع اشک ما امشب

پریشان مو، گریبان پاره ، در سوگ تو می گریم

ز دلتنگی نمی گیرد غمت در سینه جا امشب

دلم در حسرت یک جرعه دیدار تو می سوزد

صدای آلعٓطش می آید از این نینوا امشب

دعا کردم ، نکردی استجابت، سنگ دل ! آخر

شکایت می برم از تو به درگاه خدا امشب

لاله بودم،  داغ دیدم ، پَرپَرم کردی چرا

در قفس افتاده، بی بال و پرم کردی چرا

کور بودم ، دست هایت را عصا می خواستم

زهر خاموشی چکانیدی، کَرَم کردی چرا

گفته بودم چشم هایت، شمس شعرم می شود

رفتی و یک مثنوی چشم ترم کردی چرا

در دلم از عشق، صد آتش فشان افروختی

شعله ات می خواستم ، خاکسترم کردی چرا

خواهش "امن یجیب" هر شبم بودی ، ولی

دل شکستی ، ناامید و مضطرم کردی چرا

باورت پشت و پناهم بود، ای شیرین ترین

اعتمادم را نصیب خنجرت کردی چرا

داشتم در دل هوای با تو رفتن تا خدا

سیب از شیطان گرفتی کافرم کردی چرا

آن سراب آرزو دریا نشد

من شدم مجنون و او لیلا نشد

گفت می آیم که شیرینت شوم

کوه ها کندیم و او پیدا نشد

دانه دانه اشک پاشیدم ولی

آن کبوتر جلد بام ما نشد

سهم عشقم بود در پیشانی اش

این گره از سرنوشتم وا نشد

وعده فردای روشن داده بود

آن شب تیره ولی فردا نشد

هر دل عاشق که می دانم شکست

قلب "آدم" نیز استثنا نشد

سوختم تا تجربه آموختم

هیچکس بی تجربه دانا نشد

           رفتی تو، ولی قصه به پایان نرسیده ست

پاییز امیدم ، به زمستان نرسیده ست

دستم به دعا دامن صد کعبه گرفته

قلبم به سراپرده ایمان نرسیده ست

من مثل نسیمم که به دنبال تو یک عمر

طی کرد و به آن زلف پریشان نرسیده ست

سهم من از آن لاله به جز داغ نکردند

یک جام از آن سرخ به رندان نرسیده ست

پیمان شکنی کردی و پیمانه شکستی

مجنون تو اما به بیابان نرسیده ست

ای چشم نگهدار به دل خون جگر را

ابری ست، ولی موسم باران نرسیده ست

زود است دل عاشق بیچاره شکستن

این شیشه پر مهر به آبان نرسیده ست

من هیچ تر از هیچم، چه بی تو و چه با تو

من ذره تو خورشیدی، من قطره و دریا تو

خالی ست خیال من، از هرچه و از هر که

از خاطر من رفته ، نام همه الّا تو

گفتم به دلم باده، با ساقی دیگر خور

با بغض جوابم داد؛ یا هیچ کسی، یا تو!

ما را نکشاند دل، جز جانب آن کعبه

می آیم و می آیم، همراه دلم تا تو

دیروز دلت با من، امروز غمم از تو

تا باز چه بنویسی، در دفتر فردا تو

باز آی و قلم ها را با خنده به رقص آور

ای خاطره شیرین، ای شور غزل ها تو

جز دوست نمی آید، در قافیه شعرم

تنها تو و تنها تو، تنها تو و تنها تو

درد را دیدند و از درمان کسی حرفی نزد

از غم در دیده ها پنهان کسی حرفی نزد

قصه ها گفتند از آغاز شورانگیز عشق

جمله ای از تلخی پایان کسی حرفی نزد

شعر ها در وصف شیرینی لیلا گفته شد

از غم مجنون سرگردان کسی حرفی نزد

عشق گرچه در جوانی هست شیرین تر ولی

از تپش های دل پیران کسی حرفی نزد

عشق و ایمان را غم نان برد از دل های ما

من نمی دانم ، چرا از نان کسی حرفی نزد

گرگ ها پیراهن چوپان به تن پوشیده اند

پس چرا با گله از چوپان کسی حرفی نزد

مثنوی ها گفته شد از زخم دستان و ترنج

بیتی از چاه و شب زندان کسی حرفی نزد

سال ها در گوش ما گفتند از صبر و سکوت

آیه ای از آدم و عصیان کسی حرفی نزد

راز ها از عالم بالا روایت کرده اند

از خدا گفتند و از انسان کسی حرفی نزد

می شمارد دانه تسبیح هر کس دیده ام

در عمل از عالم ایمان کسی حرفی نزد